اعتماد کردن فرایند راحتی نیست، آجر به آجر ساخته میشه. اما بعضیا یهو با خودشون تصمیم میگیرن بدگمانی رو کنار بذارن و از فردا آدم صمیمی و مثبت‌اندیشی بشن، که البته اکثر ‌مواقع شکست میخورن.

دلیلش اینه که اعتماد باید در لایه‌های غریزی و‌ ناخودآگاه مغز ساخته بشه. یعنی غریزهٔ ما یا همونی که روانشناسا بهش میگن «کودک‌ درون» باید به شخص اعتماد کنه، و‌ این کودک اصولا کاری به تصمیم منطقی‌مون نداره. اون فقط با مدرک‌های واقعیه که اعتماد میکنه.

مثلا باید رازداری طرف رو‌ دیده باشه یا ازش یک «راز مگو»‌ رو‌ بدونه تا بتونه اعتماد کنه. این دلیلیه که بعضی آدما هرجا میشینن دائم رازهای خودشون یا اطرافیان رو‌ برملا میکنن، چون دلشون میخواد زودتر اعتماد اون شخص رو‌ جلب کنن و باهاش صمیمی بشن.